Od 9 lutego do 30 kwietnia nowa wystawa czasowa pt.: „Towarzysze podróży kufry, walizki, torby i ich historia”. Na ekspozycję, składają się bagaże podręczne pochodzące ze zbiorów naszego Muzeum, które na przestrzeni około 100 lat służyły wiernie swym właścicielom. Obrazują one zmiany jakie nastąpiły w wyniku rozwoju społeczeństwa mobilnego.
Choć od wynalezienia koła minęło niemal sześć tysięcy lat, do walizki przyczepiono je ledwie pół wieku temu! Wcześniej tobołki i kufry trzeba było dźwigać.
Kiedyś nawet na krótką majówkę ludzie zabierali ze sobą niemal cały dobytek, włącznie z pościelą i porcelaną. Dziś możemy wyruszyć w podróż dookoła świata z podręczną torbą i kartą kredytową.
Początkowo garderobę i podręczne rzeczy transportowano w wielkich skrzyniach czy kufrach. Do bagażowej rewolucji doszło w XIX wieku, za sprawą Louisa Vuittona. Na wystawie światowej w Paryżu zaprezentował nowy, lekki bagaż zrobiony z bukowych listewek, na które naciągnięte było szare, impregnowane płótno, narożniki zaś wzmocnione okuciami. Sensacją okazała się zupełnie płaska pokrywa, która dzięki impregnacji nie przemiękała, a ponadto pozwalała na układanie jednego bagażu na drugim. Zapewniało to znaczną oszczędność miejsca. Wynalazek Vuittona można uznać za pierwowzór walizki.
Walizy najczęściej wyrabiano ze skóry (garbowanej, krowiej) naciągniętej na drewnianą ramę, zazwyczaj sosnową. Niekiedy używano też wikliny. Wnętrze wykładano materiałem lub wyprawioną skórką. Najdroższe modele, przeznaczone dla najbogatszych, wyrabiano ze skóry krokodyla czy aligatora, czasem z rekina (nieraz fałszowano ją skórą płaszczek). Na większe kufry i skrzynie wykorzystywano skórę ze słonia czy morsa, a na torebki – strusiową i wężową. Niezwykle cenne były również walizki kryte welinem – cienkim, białym cielęcym pergaminem.
Na wystawie możemy przyjrzeć się zarówno najstarszym walizkom, ale także zajrzeć do ich zawartości, by przekonać się jakie przedmioty stanowiły niegdyś niezbędnik podróżnika.
Wystawa przygotowana ze zbiorów Muzeum w Praszce.